mércores, 14 de decembro de 2016

Visita a SARquavitae

El pasado día 30 de noviembre hemos ido a ver la residencia situada en San Marcos (Santiago de Compostela) llamada SARquavitae. 

Llegamos al centro sobre las 11:45 y nos recibió la jefa de enfermería,nos explicó un poco la historia y lo que hacen en esa residencia.
Nos enseñaron el trabajo del animador sociocultural mientras llevaba a cabo un taller de orientación en la realidad leyendo el periódico del día. Seguidamente nos llevaron y nos explicaron el trabajo de la fisioterapeuta en su propia aula-taller. También pasamos por el taller de terapia ocupacional en la que la fisioterapeuta trabajaba con  2 señoras la destreza fina y con un señor la lateralidad. Seguimos en nuestra visita conociendo la labor de la trabajadora social en su despacho. Conocimos al médico responsable y nos explicó todas las tareas que lleva a cabo a lo largo del día, junto con su despacho y el área de enfermería.
Después de conocer todos estos servicios conocimos a las TAPSD y a las auxiliares que trabajan directamente con las personas usuarias que residen ahí. Nos mostraron las formas de trabajar, los tipos de registros que llevan, los diferentes turnos, cuantas personas usuarias hay por cada auxiliar y todas la ayudas técnicas que usan:

  • Los diferentes tipos de grúas 
  • Las ayudas técnicas para comer
  • Andadores
  • Las diferentes sillas de ruedas
Y con todo lo que vimos llegó la hora de comer, así que nos hablaron de las distintas dietas que se hacen para cada persona, ya que no todas pueden comer lo mismo. Por último pero no menos importante conocimos al responsable de la parte hotelera, que es el encargado de la cocina y lavandería. Observamos como trabajan en cocina elaborando cada dieta personal para cada persona, tienen marcado las alergias o intolerancias alimentarias, si la persona puede o no masticar y si no lo pueden lo trituran, como hacen el inventario y el pedido cada semana ya que elaboran la comida ahí, no piden por catering. Justo después nos desplazamos hasta la lavandería en la que vimos la parte de doblaje, lavado y planchado. Nos mostraron como tienen etiquetada la ropa de cada persona para no perderla y poder dársela a la persona usuaria correspondiente.

Y aquí acaba nuestra visita, nos pareció realmente interesante ya que conocimos todos las personas que trabajan, a algún residente y todos los servicios que ofrecen. Observamos de primera mano la forma de trabajar y el interés que ponen para hacer sentir lo mejor y más cómodo posible a las personas residentes





Taller de terapia ocupacional











Eva García y Noelia Miguéns

luns, 12 de decembro de 2016

Visita A Barcia e Centro Residencial Juan Vidan Torres


O pasado Mércores día 7 de Decembro, fomos a visitar o Colexio de Educación Especial de A Barcia e o Centro Residencial Juan Vidan Torres.

Comezamos a visita no Colexio de Educación Especial A Barcia. Recibiunos a orientadora do centro, a cal nos explicou a súa función, as actividades que se realizan, horarios, deunos información para a hora de ir a facer alí as prácticas e informounos do persoal que traballaba no centro. Os nenos/as que teñen a casa mais lonxe quedan a durmir no centro. O centro estará aberto de luns a venres, os fin de semana irán as súas casas xunto as súas familias. Había un total de 44 alumnos/as. As idades para entrar en este centro e de 2 a 21 anos.

Durante esta presentación a nos impactounos moito unha historia que ela nos comentou sobre unha nena de aproximadamente 2 anos, a cal comezou a ter un dor de cabeza moi forte e acabou sufrindo un ictus. Impactounos esta historia debido a que nos creemos que e moi duro que de estar ben totalmente  que derrepente por unha dor de cabeza che pase iso porque non e o mesmo que nazas asi que que derrepente che aconteza algo asi.

Logo de explicarnos todo o citado anteriormente a orientadora fíxonos unha visita guiada por todo o centro, foinos explicando o que facían en cada unha das aulas ou talleres pero sen entrar o interior das aulas para non desorientar aos nenos/as.
O centro dispoñía de aulas para os/as nenos/as, unha piscina, un salón de actos, as habitacións das cales utilizan os que están mais lonxe das súas casas, aula multisensoriais, biblioteca, comedor, aula de fisioterapia...



Tamén visitamos o Centro Residencial Juan Vidan Torres. Alí recibiunos a directora do centro residencial que tamén estaba a cargo da enfermería. 

Este centro está destinado para persoas que necesitan de un apoio amplo e xeneralizado. Está aberto todo o ano menos unhas certas semanas (Nadal, verán, semana santa). Os usuarios/as cada 3 semanas van as súas casas para non perder o contacto coas súas familias.

As actividades que se realizan van encamiñadas a adquisición de hábitos e a rehabilitación física. Dispoñían de un comedor no cal iban por turnos xa que e pequeno, habitacións nas cales había 4 camas, so estaban as camas porque con mesitas ou algo poden facerse dano, unha cociña na cal habia 2 cociñeiras que se reparten en turnos, sala de ocio donde realizaban actividades (taller de ladrillos), baños compartidos con 4 wc e 3-4 duchas para os/as usuarios/as.


En esta visita a estos dous centros pareceunos interesante, o único que non nos gustou tanto foi o Centro Residencial Juan Vidan Torres no tema dos baños e das duchas porque pensamos que deben de ter intimidade e non vimos axeitado que estén os wc e as duchas xuntas sen cortinas nin nada que poida permitir que teñan intimidade. O resto da visita como xa dixemos pareceunos interesante e quedamos satisfeitas.
 

Centro Educación Especial A Barcia:   








Centro Residencial Juan Vidan Torres:















Ana Munín Doce.

Inés Quintáns García.

xoves, 24 de novembro de 2016

Del revés

Esta semana, na clase de Destrezas sociais estivemos vendo unha película. 

Raley vivía ca súa familia en Minesota e sempre foi unha nena moi feliz e alegre, pero cando se mudou perdeu os seus amigos e deixou de xogar ao hockey que era a súa gran aficción, debido a estes cambios ela deixou de ter sentimentos. Alegría fixo moito esforzo para que volvera ser a mesma, mais todos os  intentos foron en vano. Finalmente, Alegría douse conta de que só coa axuda de Tristeza serían capaz de recuperar a Raley. As dúas xuntas conseguiron que expresara os seus sentimentos e crearon nela novas aficcións e intereses


Con esta película aprendemos que todas as emocións teñen parte vital na nosa vida xa que unhas complementan as outras, non hay emocións boas nin malas todo depende de como as xestionamos e para que as utilizamos. Podemos ter dous sentimentos para un mesmo recordo. Tamén nos percatamos de que para saber apreciar un momento feliz temos que saber o que é un momento triste.
Ademásis é importante aceptar o dolor para así facerlle fronte e poder comezar unha nova etapa. 

Esta película podenos levar a reflexionar cal é o sentimento que predomina en nos, que sentimento nos costa máis expresar e cal nos resulta máis fácil. 




                                          Irene Tuñas
                                          Paula Castro

martes, 22 de novembro de 2016

Poema sobre o Parkinson.


                                                Parkinson, parkinson, parkison,
                                                    enfermedad que degenera,
                                                    yo te conozco muy bien,
                                                 porque eres mi compañera,

                                                   yo no te llame y viniste,
                                                       tu visita no esperaba,
                                                 cuando llamaste a mi puerta,
                                                     ya me tenías controlada,

                                                  ya habías roto el equilibrio,
                                                 que en mi cabeza reinaba,
                                                  y me empezaste a quitar,
                                                  neuronas que necesitaba,

                                                     sólo tú sabrás por que,
                                                    me dejas sin controlar,
                                                estos movimientos raros,
                                                   que me quitan movilidad,
                                              y cuando quiero andar derecha,
                                                      tú me vuelves a atacar,
                                                    me obligas a ir doblada,
                                                      y la cabeza agachar,

                                              sin tener dientes me muerdes,
                                                  sin tener látigo me azotas,
                                                sin tener fuego me quemas,
                                                sin ser cárcel me aprisionas,
                                                  y sin ser pared me frenas,
                                                me muerdes sin que importe,
                                                    mis añoradas neuronas,
                                                    y no sé porqué me dá,
                                               que morderlas todas quieras,
                                                    que necesitas comer,
                                                   y no te sacia comerlas,

                                                     tus azotes los recibo,
                                                    como órdenes tajantes,
                                                    un día me siento bien,
                                                     pero no puedo fiarme,
                                                  al día siguiente sin falta,
                                                    tú me vas a recordar,
                                               que de mejora no hay nada,
                                                    sí acaso volver atrás.
                                                                                           
                                                                                                        Irene Fandiño Parrado.


domingo, 20 de novembro de 2016

Visita a Sarquavitae

Esta semana visitamos la residencia Sarquavitae , nos gustó mucho por que allí nos enseñaron muchas cosas que se hacen en la residencia, que actividades practican las personas mayores en ella, que ejercicios necesitan cada una de esas personas y como los llevan a cabo, como los tienen separados por plantas dependiendo de su grado de dependencia, las dietas adaptadas a cada uno..etc.
También nos gustó mucho poder pasar un poco de tiempoi con esas personas mayores; por que se veia que a ellos mismos les gusta que valla gente a visitarlos y que les demos la oportunidad de de contarnos algunas de sus historias o refranes...la cara de alegría y entusiasmo cada uno de ellos no tiene precio.Como una señora que nos recitó alguna de las poesías que ella misma escribió cuando era más joven. Nosotras pensamos que la visita sería peor de lo que fué, pues pensabamos que las personas que allí residen estarían en peores condiciones , pero nos llevamos una grata sorpresa cuando vimmos que era todo lo contrario. No nos importaría nada hacer allí las prácticas pues son unas personas adorables, además allí nos formarían desde el punto técnico mas difícil para que el dia de mañana estemos lo mejor preparadas para nuestro futuro puesto de trabajo.


                                          
                        
 María Vilela y Carmen Lires

sábado, 12 de novembro de 2016

Se ti cambias, todo cambia.

Esta semana, en Organización, vimos o Foro de Vida Independente e Divertade, este foro foi creado para a loita polos dereitos das persoas con diversidade funcional, e nós, nesta entrada queremos profundizar nun tema  que por desgraza a sociedade aínda non se decata da gran importancia que ten:  as nomenclaturas/términos que utilizamos.
Case todos nós, en máis dunha ocasión temos utilizado calificativos do tipo "retrasado", "enfermo mental", "discapacitado", "minusválido"... sen pararnos a pensar no significado destas palabras.
A míudo referímonos ás persoas con diversidade funcional con términos limitantes e despectivos que o único que fan e infravalorar a estas persoas, e se nós, que queremos traballar con este colectivo non estamos concienciados disto, quen o fará entón?
Estas nomenclaturas aparecen en todas partes e apreciámolas todos os días, un exemplo claro delas e tamén, unha dás máis utilizadas é "minusválido", "prazas de aparcamento para minusválidos"; son as persoas con algún tipo de diversidade "menos válidas" que calquera de nós? " valen menos " ? de verdade pensamos así? e, si non o facemos, porque o expresamos? porque os medios de comunicación que deberían ser un punto de referencia, non dan exemplo, e pola contra, a maior parte de eles segue utilizando estas palabras?
O término "diversidade funcional" comezou a usarse no Foro de Vida Independente e Divertade :
 
 
     Diversidade: variedade, diferencia .
    
     Funcional: referido ás funcións.
 
O que se quere reflexar con este concepto é ante todo, respeto e igualdade, algo que non hai en ningún dos usados anteriormente.

Todo isto vainos afectar á hora de realizar o noso traballo, debemos servir de exemplo,  falar en positivo en todo momento, centrarnos no que SÍ son capaces de facer, quitar ese "DIS" e fixarnos no CAPACES que son todas/os elas/es.

 
Se queremos que as cousas cambien, temos que comezar por cambiar nós. 

Tania Calvo
Tania Labandeira


mércores, 9 de novembro de 2016

¿En qué somos intelixentes?

      Esta semana na clase de Destrezas Sociais, vimos como foi evolucionando o concepto de intelixencia e pareceunos un tema interesante sobre o cal reflexionar.

    Tradicionalmente, entendíase a intelixencia como un concepto único: lingüística e lóxico-matemática.
Para medir esta intelixencia realizábanse test; test que realmente só medían os coñecementos aprendidos ata ese momento e non a capacidade de aprender de cada persoa. Éstes marcaban o teu coeficiente intelectual. Ata ese momento críase que a intelixencia estaba definida, en maior parte, polos factores herdados xenéticamente.
 
     No ano 1983, Howard Gardner cambiou este concepto e creou a teoría das intelixencias múltiples; define a intelixencia como a "capacidade de resolver problemas ou elaborar produtos que sexan valiosos nunha ou máis culturas" e propón a existencia de sete tipos desta:
 
  • Lingüística.
  • Lóxico-matemática.
  • Espacial.
  • Musical
  • Naturalista.
  • Corporal-cinestésica.
  • Emocional (intrapersoal e interpersoal)
 
Podemos definir este último tipo de intelixencia como "a capacidade para recoñecer os propios sentimentos e os alleos, así como a habilidade para saber manexalos"
 
     Afortunadamente, hoxe en día, unha persoa non é intelixente só por posuír coñecementos de lingua, matemáticas ou ciencias, senón que tamén o pode ser sendo bó na música, nalgún deporte, nas relacións interpersoais, intrapersoais...
 
 
Todos somos intelixentes, só temos que descubrir en qué.
 
 
 Tania Calvo.
Tania Labandeira.

domingo, 6 de novembro de 2016

Poema de Alzheimer

No me pidas que me recuerde,
no trates de hacerme comprender,
déjame saber que estás conmigo,
abraza mi cuello y toma mi mano,
estoy triste, enfermo y perdido,
todo lo que se,
es que te necesito,
no pierdas paciencia conmigo,
no jures, no grites, no llores,
no puedo hacer nada con lo que me ocurre
aun si trato de ser diferente,
no lo logro,
recuerda que te necesito,
que lo mejor de mi ya partió,
no me abandones, quédate a mi lado,
ámame, hasta el fin de mi vida.

Patricia Fernández Carollo

Hola a todos/as, acabamos de vir da ponte de defuntos,e xa empeza a facer frío despois dun veroño.Xa e a época das castañas e con iso celebrámolo magosto. Quen non comprou nunca un cucurucho delas nos días de frío?

Hoxe imos falar da tarefa que nos mandaron para a clase a cal consistía en traer un obxecto que tivera un significado importante para nós,daba igual o que fora, o importante era a historia que habia detrás. Moitos/as trouxeron algo que lle regalara un parente xa falecido.E porque lle temos tanto cariño? Porque cada vez que os vemos recordannos as persoas que por motivos da vida xa non están pero gracias a iso unha parte deles permanece con nós,outros/as trouxeron obxectos que significaban unha data importante para eles/as xa que foran a algún sitio ou lles sucedera algo especial,dende fotos ata chaveiros.Moitas das historias conmovéronnos xa que era imposible non facelo. Con iso aprendimos a expresar os nosos sentimentos e emocións xa que iso é importante no noso traballo. Para rematar a semana, tivemos o noso primeiro exame, que con moitos nervios o pasamos.
Un saúdo e que teñades unha boa semana.

Feito por:Noemi e Tamara

xoves, 27 de outubro de 2016

As nosas primeiras andainas.


Nestas semanas, nós e as nosas compañeiras estamos a coñecer o importante que é a comunicación para a nosa vida persoal, pero tamén para desempeñar o noso traballo. Moitas veces parécenos que detrás dunhas simples palabras podemos esconder o que realmente sentimos ou pensamos, algo erróneo porque a nosa linguaxe non verbal pódenos delatar dun xeito abismal. As veces nin nos mesmas nos damos conta de que o que estamos dicindo e o que demostramos coas nosas posturas, miradas e demais é o punto contrario. Con isto, ambas queremos expresar que non debemos tentar ocultar os nosos sentimentos, porque o máis fermoso que se pode facer é mostrarse realmente como un é, tanto nos seus enfados coma nas súas alegrías e días malos. Nunca se sabe, algunha vez podemos encontrar o consolo en xente que non o imaxinábamos.


Para rematar, queremos contarvos o que esperamos da festa que organizamos para o Samaín, algo que foi de imprevisto pero que esperamos que sexa unha xornada de alegría e de desfrute, na cal todas as compañeiras (debido a feminización que ten este posto de traballo) poidamos relaxarnos e rematar a semana de xeito agradable.

Isto é todo, esperamos que teñades unha boa ponte!



Feito por: Irene Fandiño e Patricia Fernández.

martes, 25 de outubro de 2016

Cuéntame el autismo

Mi gente cree que yo
ando por la vida ausente,
pero en realidad no saben,
que la vivo cada vez mas creciente.

Si pudiera hablar lo haría,
con pinceles y melodías,
si pudiera mamar lo haría,
con labiecitos de paz tardía.

Pero me ha tocado así,
la dicha de la poesía,
donde mis labios no duermen,
ni de noche ni de día.

Autista me dicen unos,
autista me dicen otros,
pero en mi corazoncito
sé que tengo otros tonos,
de los más violetas habidos
y de los mas sienas vertidos. 


                                       Rodrigo Biscay
(Paula Castro Gens)

venres, 21 de outubro de 2016

Abrindo os nosos corazóns

Uns días atrás tivemos que facer unha actividade relacionada con aquelas persoas que nos coidaron cando eramos pequenos, e tiñamos que levar a clase unha foto e explicar quen nos coidara e como o facía. 
Chamounos moito a atención, cando dúas compañeiras nos contaron dúas historias distintas sobre os seus avós; unha delas contábanos que a súa bisavoa falecera recientemente, polo que nos recordaba o moito que a quería e o ben que a tratara cando era pequena. Tamén nos dicía que valorásemos os avos que seguían con nos, que os coidaramos moito e que lle désemos moito cariño.
Sen embargo, outra compañeira, falábanos de que a relación ca súa avoa era casi nula despois de ter un problema familiar, apenas a visitaba, intentaba no ter moita relacióin con ela e tampouco tiña moi boas palabras para describirla. 

Quedamos dándolle voltas a ese tema, porque nos daba moita lástima a situación de ambas. Unha xa non tiña á súa bisavoa e botábaa moito de menos e a outra, tiña unha relación casi inexistente con ela, cando podería aproveitar a súa compañía. 


Por outra parte, aprendimos a importancia dos xestos, e dicir, unha simple mirada, transmite tanto como ou mais que si falaramos. Tamén a importancia da distancia que tomamos á hora de falar con alguén, non podemos manter a misma distancia con alguén coa que salimos a tomar unhas cervexas que aquelas coas que debemos ter un trato máis cordial. 












Feito por Cintia Otero e Laura Lareo.

xoves, 20 de outubro de 2016

¡¡Qué importante é a forma na que nos expresamos!!

Pues a mi me dio la polio
o parálisis infantil...
y tras muchas operaciones,
con muletas o bastones, 
yo siempre cojo me vi...

Pues cojo de la derecha,
tengo torcida la izquierda,
llevo un bastón en la mano
y aparato en una pierna...

Siempre me dieron un nombre, 
y esto me produce enojo, 
pues, por mucho que esto me asombre
aunque me cambien el nombre
sigo siendo el mismo cojo...

Primero fui un "inválido"
cuando me puse a estudiar...
y, claro está, no estudiaba
porque si inválido estaba
nunca podría aprobar

Luego cobré del Estado
una paga mensual
de 1500 pesetas
que daban por "subnormalidad"
y ¡ cuánta razón tenían!
porque "los listos" cobraban
una paga más crecida

Luego fui "disminuído".
Cuando aumentó mi estatura
¡más disminuyó la paga
pues, me quedé sin ninguna!

Y, ahora que ya hace años
los estudios terminé, 
hoy me llaman "minusválido"
¿Menos válido?¿Porqué?
Y yo digo -¡Qué carajo!
¡Sí piensan que valgo menos
no me van a dar trabajo!

Luego, usaban otra palabra
que hasta ahora no he nombrado
ya que a mi no me animaba
¡Era discapacitado!

Lo último "P.D.F."
porque puestos a innovar
ahora ya somos "personas"
con diversidad funcional...

Ahora ya somos personas
ahora ya somos diversos
¡Y dicen que funcionamos!
!Ahora me siento contento!

Tania Calvo Varela