Aquí vos deixamos o enlace da entrevista que lle realizamos a directora do Centro Residencial SARQUAVITAE, a cal está en San Lázaro (Santiago de Compostela)
Esperamos que vos guste.
https://www.youtube.com/watch?v=CBvqQewNGY8&t=2s
Feito por:
Antonella Franco
María Pinargote
Laura Iglesias
domingo, 5 de marzo de 2017
venres, 3 de marzo de 2017
Comeza a conta atrás...
Esta semana tivemos un pequeno parón xa que foi a ponte de entroido, e despois duns días de descanso e moito estudo, voltamos a rutina.
Os exámenes finais achéganse e todas estamos cos nervios a flor de pel; pero tamén contentas por poñerlle fin a unha bonita etapa na que aprendemos millóns de cousas entre elas, e a mais importante, que a diversidade non é unha limitación como moitas persoas a día de hoxe pensan se non que simplemente é outra maneira de vivir, de comunicarse, de sentir, etc, e non por esto debemos prexuzgar as capacidades que poidan ter estas persoas.
Oxe tivemos o terceiro exame deste último trimestre, e aínda que nos quedan 3 máis, sentímonos algo mais aliviadas ao ver que pouco a pouco os vamos sacando.
mércores, 1 de marzo de 2017
ASPAS
Aquí vos deixamos o enlace de youtube que leva o noso video sobre a asociación ASPAS.
https://www.youtube.com/watch?v=7lrliXNid74
Tania Calvo
Tania Labandeira
Carla Gañete
https://www.youtube.com/watch?v=7lrliXNid74
Tania Calvo
Tania Labandeira
Carla Gañete
CEE A BARCIA
Deixamosvos o enlace da entrevista que realizamos no Centro de educación especial de a Barcia.
https://youtu.be/aKeV2H8Lfcg
Irene Tuñas
Paula Castro
https://youtu.be/aKeV2H8Lfcg
Irene Tuñas
Paula Castro
SERVISENIOR
Este e o enlace da entrevista que realizamos na residencia SERVISENIOR, a cal está as aforas de Santiago de Compostela.
Esperamos que vos guste.
https://www.youtube.com/watch?v=9BDeCYe43-A&feature=youtu.be
Realizado por:
Ana Munín
Inés Quintáns
Eva García
ASPANAES
Esta é unha entrevista ao director do centro educativo ASPANAES en Santiago de Compostela, aqui vos deixo o link:
https://www.youtube.com/watch?v=_GV5mjV-JBk
Feito por:
Irene Fandiño
Patricia Fernández
Noelia Miguéns
Tamara Pereira
martes, 28 de febreiro de 2017
No recuerda quien es
No recuerda quien es
Ha perdido la memoria
poco a poco con los años
antes pasaba los días
a sus hijos ayudando.
Ha perdido la memoria
ya no recuerda quien es
ni hacer ricas comidas
como sabía hacer.
A veces se le ve seria
cuando antes sonreía,
que injusta ha sido la vida
y que tremenda ironía.
Se ha aferrado a él,
su compañero de batallas
el que siempre está a su lado
el que nunca le falla.
A veces se queda pensando
y yo me pregunto ¿en que?
nadie sabe lo que piensa
ni ella sabe responder.
Fuerza a las familias
que viven esta agonía
y a los hijos que a sus madres
ven así cada día.
Acércate y dale un beso
dile "te quiero mamá"
aunque ya no te recuerde
el amor le hará soñar.
De: Zolly Estrella Rodriguez.
Inés Quintáns García
martes, 21 de febreiro de 2017
El acceso
El
acceso por @srtabebi
Año tres:
Se
me niega el acceso
a
los coches de bomberos,
al
barro,
a
los Action Man,
a
veces también se me niegan a ciertas cosas
si
son azules o negras.
Año ocho:
Se
me niega el acceso
al
fútbol,
al
pelo corto,
a
las palabrotas,
a
sentarme con las piernas demasiado abiertas.
Año catorce:
Se
me niega el acceso
a
la mecánica,
al
motociclismo,
a
los deportes rudos
a
ciertas aficiones y hobbies,
a
ciertos futuros trabajos.
Año quince:
Aquí
algo pasa.
Un
tiempo después:
Action Woman aparece
en escena.
¿Qué
esperabais?
Alguien
tenía
Que
fabricar una
Noelia Miguéns
N
xoves, 16 de febreiro de 2017
Entrevistas que abren novas portas sobre o TEA.
Hoxe, ambas fumos facer unha entrevista xunto as nosas compañeiras Tamara e Noelia ao centro educativo de Aspanaes aquí en Santiago. O motivo de elexir este lugar para facer a entrevista, foi porque días antes fóramos de visita co módulo de Apoio a Comunicación e ás catro nos gustara moito o centro, ademáis unha de nós fará as prácticas alí, polo que o seu interés aínda era maior.
Como esperábamos a entrevista foi moi enriquecedora e interesante, xa que nos atendeu Alberto, o propio director do Centro. A verdade e que nos explicou todo o que queríamos saber de xeito claro e explícito, algo que fixo que a entrevista fora de proveito e se fixera amena. Ademáis aprendemos moitas cousas sobre as persoas que sofren o Trastorno de Espectro Autista (TEA), o cal fai que miremos este tipo de diversidade de xeito diferente a como o facíamos anteriormente a entrevista e a visita do centro.
En resumo, o centro educativo de Aspanaes é un lugar que se houbera oportunidade, todo o mundo debería visitar, xa que abre un mundo novo ante os ollos das persoas que ven este tipo de diversidade dende a lonxanía.
Por certo, se algún/algunha quere máis información sobre o centros de Aspanaes ou o TEA non dubidedes en pedírnola, xa que nos deron bastante información a través de folletos.
Un saúdo, e a rematar ben a longa semana!
C.E.E Duques de Lugo. Aspanaes. |
Irene Fandiño e Patricia Fernández.
luns, 6 de febreiro de 2017
La estupidez.
La estupidez de Almudena Grandes.
El matrimonio siempre ha sido mal negocio para las mujeres. Vendidas por sus padres, compradas por sus maridos,su valor todavía equivale, en muchas partes del mundo, al importe de su dote, como si una esposa no valiera nada en sí misma, como si el hombre que la ha escogido tuviera derecho a cobrar por cargar con ella. Más allá de las joyas, los cinturones de oro, las sedas recamadas de los trajes de boda, la recién casada ha sido, tradicionalmente, el mejor negocio para su flamante esposo, una esclava doméstica que trabaja sin descanso, en todos los frentes de la casa, a cambio de su sustento. Esa es también nuestra tradición, y todo lo que hemos conseguido a partir de ahí lo hemos hecho solas, sin ayuda de nadie. Dejar de ser una propiedad de otro para convertirnos en dueñas de nuestro propio destino no ha siso una tarea fácil. Para comprobarlo, basta con repasar la infinidad de chistes,insultos,frases hechas y normas sociales que perpetúan, en el lenguaje y los usos de la vida cotidiana, situaciones que hemos dejado atrás. Un ejemplo frecuente,significativo, es la tendencia a culpar a las mujeres de los defectos de sus maridos. Que cuando un amigo dice,oye, que raro está Fulanito, ¿no?, el otro conteste, ya, pero no creas, es que su mujer gasta demasiado, o es que su mujer lo tiene encerrado, o...
Por eso, y porque es igual de injusto, de estúpido, convertir la elegancia de una mujer en una virtud de su marido, me ha irritado tan profundamente la atención que se ha prestado al traje de Melania. Que baste con un color y un par de guantes para comparar a Trump con Kennedy, es más de lo que estoy dispuesta a soportar.
Ahora la estupidez sucede al crimen, escribió Luis Cernuda. Pues eso.
María Vilela González.
A discapacidade con humor
O pasado venres fumos ó "I I Encontro sobre a diversidade, dependencia e igualdade de condicións" que se celebraba en Pontevedra. Despois de estar toda a mañán atendendo aos diferentes profesionais, chegou Yésica Val para darlle un toque de humor á xornada.
Yésica é unha rapaza de trinta e poucos anos que ten unha enfermidade dexenarativa na vista. Ela desde os vinte e catro anos foi perdendo visión ata agora, que só recoñece bultos. Eso non lle impideu de estar facendo agora a súa segunda carreira de psicoloxía polo INEF.
A pesar das dificultades que poida ter arraigadas de esa enfermidade, ela tómase a vida con vitalidade, ganas e humor. Trátase de un humor desde unha "visión diferente" donde engloba a vida de parella, a relación humans e o día a día. Con ela a sala non parou de estar chea de risas.
A nos gustounos porque trata a discapacidade desde un punto de vista que non estamos acostumados a ver. Ademais, trátase de un humor verde e defende o papel da muller, cousa que aínda nos gustou máis.
Deixamosvos cunha entrevista que lle fixeron na TVG
https://www.youtube.com/watch?v=1wtMKACzGww
Yésica é unha rapaza de trinta e poucos anos que ten unha enfermidade dexenarativa na vista. Ela desde os vinte e catro anos foi perdendo visión ata agora, que só recoñece bultos. Eso non lle impideu de estar facendo agora a súa segunda carreira de psicoloxía polo INEF.
A pesar das dificultades que poida ter arraigadas de esa enfermidade, ela tómase a vida con vitalidade, ganas e humor. Trátase de un humor desde unha "visión diferente" donde engloba a vida de parella, a relación humans e o día a día. Con ela a sala non parou de estar chea de risas.
A nos gustounos porque trata a discapacidade desde un punto de vista que non estamos acostumados a ver. Ademais, trátase de un humor verde e defende o papel da muller, cousa que aínda nos gustou máis.
Deixamosvos cunha entrevista que lle fixeron na TVG
https://www.youtube.com/watch?v=1wtMKACzGww
Feito por: Laura Lareo y Cintia Otero
Poema alzheimer.
Poema sobre el Alzheimer
Cuando derrame la comida
sobre mi camisa y olvide como
atarme los zapatos, recuerda
LAS HORAS QUE PASÉ
ENSEÑÁNDOTE A HACER
LAS MISMAS COSAS.
Si cuando conversas
conmigo,repito y repito
las mismas palabras
que sabes cómo terminan
no me interrumpas
y escúchame.
CUANDO ERAS PEQUEÑO
PARA QUE TE DURMIERAS
TUVE QUE CONTARTE
MILES DE VECES EL
MISMO CUENTO
... HASTA QUE CERRABAS
LOS OJOS.
Cuando me fallen las piernas
por estar cansadas para andar
dame tu mano tierna
para apoyarme.
YO LO HICE CONTIGO CUANDO
COMENZASTE A CAMINAR
CON TUS AÚN DÉBILES PIERNAS.
No te sientas triste o impotente
por verme como me veas.
DAME TU CORAZÓN Y COMPRÉNDEME.
Ana Munín Doce
luns, 23 de xaneiro de 2017
Poema sobre el alzheimer
Tu mente se ha perdido,
por alguna razón extraña,
y no hay invierno, ni verano
ni florida primavera,
y queda enterrado el otoño
bajo la hojarasca de la vida.
Son gemelos el sol y la luna,
y giran libres, sin órbita
en ese raro universo
dónde sólo tu habitas.
La memoria es un laberinto
y no encuentras la salida.
Atrás se quedan perdidos
los capítulos de tu biografía,
y todos aquellos rostros
que te amaron
son tan sólo humo y ceniza.
Que edad tan incierta…
¡eres de nuevo una niña!
que desaprendes ahora
un poquito cada día.
Pero cuando me miras,
tus ojos ¡brillan!
y se tiñen de alegría.
No sabes si soy tu madre,
si tu hija,
si tu amiga…
pero a mi… ¡que me importa!
si yo sé que tu corazón late,
y que él nunca me olvida.
Elvira Molina Almoguera
Por Laura Lareo
xoves, 19 de xaneiro de 2017
O que decimos sen falar.
Esta semana na asignatura de Destrezas Sociais estivemos valorando os compoñentes non verbais. Para isto tivemos que elaborar unha lista na cal aparecían reflexados distintos aspectos da kinesia, paralinguaxe e da proxemia. Para que os resultados fosen máis exactos debíamos pasar a lista varias veces o día e despois facer un autoinforme e unha reflexión persoal sobre os nosos puntos febles e fortes dos que non eramos conscientes.
Na asignatura de Teleasistencia durante esta semana estivemos preparando distintos tipos de chamadas entrantes e saíntes que podemos realizar ante unha persoa usuaria e debemos representalo mediante un vídeo.
Na asignatura de Teleasistencia durante esta semana estivemos preparando distintos tipos de chamadas entrantes e saíntes que podemos realizar ante unha persoa usuaria e debemos representalo mediante un vídeo.
Carla Gañete e Laura Iglesias.
Un Ciego (Jose Luis Borges)
No sé cual es la cara qué me mira
cuando miro la cara del espejo
no sé qué anciano acecha en su reflejo
con silenciosa y ya cansada ira
Lento en mi sombra, con la mano exploro
mis invisibles rasgos.
Un destello me alcanza.
He vislumbrado tu cabello
que es de ceniza o es aún de oro.
Repito que he perdido solamente
la vana superficie de las cosas.
El consuelo es de Milton y es valiente.
Pero pienso en las letras y en las rosas,
pienso que si pudiera ver mi cara,
sabría quien soy en esta tarde rara.
Carla Gañete
cuando miro la cara del espejo
no sé qué anciano acecha en su reflejo
con silenciosa y ya cansada ira
Lento en mi sombra, con la mano exploro
mis invisibles rasgos.
Un destello me alcanza.
He vislumbrado tu cabello
que es de ceniza o es aún de oro.
Repito que he perdido solamente
la vana superficie de las cosas.
El consuelo es de Milton y es valiente.
Pero pienso en las letras y en las rosas,
pienso que si pudiera ver mi cara,
sabría quien soy en esta tarde rara.
Carla Gañete
martes, 17 de xaneiro de 2017
En la tierra de mi olvido.
asustado en el espejo?
¿Una silueta, un reflejo
de alguien que en sus tiempos fue
quizás hija, quizás madre,
esposa, hermana, una amiga?
¿Fue valiente o fue cobarde?
Y sin dejar de mirarle
le cuestiono: "¿A quién miras?"
Quién es el que me saluda y el recuerdo no me dice
si es alguien a quien odié,
o alguien al que quizás quise.
"¿Me recuerdas?"
Me pregunta.
"¿Sabes quien soy?" - No lo sé -
Es lo que logro decirle.
Mi mente viaja al pasado
buscando respuestas mudas.
No sé si aún tengo familia,
si estará mi madre viva.
¿Tendré hijos? ¿Cuantos fueron?
¿Tuve nietos? ¿Cuándo nacieron?
¿Y esas fotos? ¿Quién será?
Me aferro al desconocido
cuyo nombre o parentesco
no consigo recordar.
Sufro de un terrible mal que distorsiona mi mente.
Hay veces que entre la gente creo poder reconocer
un rostro que estuvo ausente.
Pero, es en vano mi empeño,
y aunque miro sonriendo,
no inspira ningún recuerdo,
ni nada en particular.
¿Qué es este mal que me aqueja,
que en cautiverio me tiene?
Las historias que forjé no existen, ya no las tengo;
a pesar de mis esfuerzos,
no las logro rescatar.
¡ Se escaparon mis recuerdos
para nunca regresar !
Laura Iglesias Bouzón
domingo, 15 de xaneiro de 2017
En los pies de otra persona.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)