xoves, 24 de novembro de 2016

Del revés

Esta semana, na clase de Destrezas sociais estivemos vendo unha película. 

Raley vivía ca súa familia en Minesota e sempre foi unha nena moi feliz e alegre, pero cando se mudou perdeu os seus amigos e deixou de xogar ao hockey que era a súa gran aficción, debido a estes cambios ela deixou de ter sentimentos. Alegría fixo moito esforzo para que volvera ser a mesma, mais todos os  intentos foron en vano. Finalmente, Alegría douse conta de que só coa axuda de Tristeza serían capaz de recuperar a Raley. As dúas xuntas conseguiron que expresara os seus sentimentos e crearon nela novas aficcións e intereses


Con esta película aprendemos que todas as emocións teñen parte vital na nosa vida xa que unhas complementan as outras, non hay emocións boas nin malas todo depende de como as xestionamos e para que as utilizamos. Podemos ter dous sentimentos para un mesmo recordo. Tamén nos percatamos de que para saber apreciar un momento feliz temos que saber o que é un momento triste.
Ademásis é importante aceptar o dolor para así facerlle fronte e poder comezar unha nova etapa. 

Esta película podenos levar a reflexionar cal é o sentimento que predomina en nos, que sentimento nos costa máis expresar e cal nos resulta máis fácil. 




                                          Irene Tuñas
                                          Paula Castro

martes, 22 de novembro de 2016

Poema sobre o Parkinson.


                                                Parkinson, parkinson, parkison,
                                                    enfermedad que degenera,
                                                    yo te conozco muy bien,
                                                 porque eres mi compañera,

                                                   yo no te llame y viniste,
                                                       tu visita no esperaba,
                                                 cuando llamaste a mi puerta,
                                                     ya me tenías controlada,

                                                  ya habías roto el equilibrio,
                                                 que en mi cabeza reinaba,
                                                  y me empezaste a quitar,
                                                  neuronas que necesitaba,

                                                     sólo tú sabrás por que,
                                                    me dejas sin controlar,
                                                estos movimientos raros,
                                                   que me quitan movilidad,
                                              y cuando quiero andar derecha,
                                                      tú me vuelves a atacar,
                                                    me obligas a ir doblada,
                                                      y la cabeza agachar,

                                              sin tener dientes me muerdes,
                                                  sin tener látigo me azotas,
                                                sin tener fuego me quemas,
                                                sin ser cárcel me aprisionas,
                                                  y sin ser pared me frenas,
                                                me muerdes sin que importe,
                                                    mis añoradas neuronas,
                                                    y no sé porqué me dá,
                                               que morderlas todas quieras,
                                                    que necesitas comer,
                                                   y no te sacia comerlas,

                                                     tus azotes los recibo,
                                                    como órdenes tajantes,
                                                    un día me siento bien,
                                                     pero no puedo fiarme,
                                                  al día siguiente sin falta,
                                                    tú me vas a recordar,
                                               que de mejora no hay nada,
                                                    sí acaso volver atrás.
                                                                                           
                                                                                                        Irene Fandiño Parrado.


domingo, 20 de novembro de 2016

Visita a Sarquavitae

Esta semana visitamos la residencia Sarquavitae , nos gustó mucho por que allí nos enseñaron muchas cosas que se hacen en la residencia, que actividades practican las personas mayores en ella, que ejercicios necesitan cada una de esas personas y como los llevan a cabo, como los tienen separados por plantas dependiendo de su grado de dependencia, las dietas adaptadas a cada uno..etc.
También nos gustó mucho poder pasar un poco de tiempoi con esas personas mayores; por que se veia que a ellos mismos les gusta que valla gente a visitarlos y que les demos la oportunidad de de contarnos algunas de sus historias o refranes...la cara de alegría y entusiasmo cada uno de ellos no tiene precio.Como una señora que nos recitó alguna de las poesías que ella misma escribió cuando era más joven. Nosotras pensamos que la visita sería peor de lo que fué, pues pensabamos que las personas que allí residen estarían en peores condiciones , pero nos llevamos una grata sorpresa cuando vimmos que era todo lo contrario. No nos importaría nada hacer allí las prácticas pues son unas personas adorables, además allí nos formarían desde el punto técnico mas difícil para que el dia de mañana estemos lo mejor preparadas para nuestro futuro puesto de trabajo.


                                          
                        
 María Vilela y Carmen Lires

sábado, 12 de novembro de 2016

Se ti cambias, todo cambia.

Esta semana, en Organización, vimos o Foro de Vida Independente e Divertade, este foro foi creado para a loita polos dereitos das persoas con diversidade funcional, e nós, nesta entrada queremos profundizar nun tema  que por desgraza a sociedade aínda non se decata da gran importancia que ten:  as nomenclaturas/términos que utilizamos.
Case todos nós, en máis dunha ocasión temos utilizado calificativos do tipo "retrasado", "enfermo mental", "discapacitado", "minusválido"... sen pararnos a pensar no significado destas palabras.
A míudo referímonos ás persoas con diversidade funcional con términos limitantes e despectivos que o único que fan e infravalorar a estas persoas, e se nós, que queremos traballar con este colectivo non estamos concienciados disto, quen o fará entón?
Estas nomenclaturas aparecen en todas partes e apreciámolas todos os días, un exemplo claro delas e tamén, unha dás máis utilizadas é "minusválido", "prazas de aparcamento para minusválidos"; son as persoas con algún tipo de diversidade "menos válidas" que calquera de nós? " valen menos " ? de verdade pensamos así? e, si non o facemos, porque o expresamos? porque os medios de comunicación que deberían ser un punto de referencia, non dan exemplo, e pola contra, a maior parte de eles segue utilizando estas palabras?
O término "diversidade funcional" comezou a usarse no Foro de Vida Independente e Divertade :
 
 
     Diversidade: variedade, diferencia .
    
     Funcional: referido ás funcións.
 
O que se quere reflexar con este concepto é ante todo, respeto e igualdade, algo que non hai en ningún dos usados anteriormente.

Todo isto vainos afectar á hora de realizar o noso traballo, debemos servir de exemplo,  falar en positivo en todo momento, centrarnos no que SÍ son capaces de facer, quitar ese "DIS" e fixarnos no CAPACES que son todas/os elas/es.

 
Se queremos que as cousas cambien, temos que comezar por cambiar nós. 

Tania Calvo
Tania Labandeira


mércores, 9 de novembro de 2016

¿En qué somos intelixentes?

      Esta semana na clase de Destrezas Sociais, vimos como foi evolucionando o concepto de intelixencia e pareceunos un tema interesante sobre o cal reflexionar.

    Tradicionalmente, entendíase a intelixencia como un concepto único: lingüística e lóxico-matemática.
Para medir esta intelixencia realizábanse test; test que realmente só medían os coñecementos aprendidos ata ese momento e non a capacidade de aprender de cada persoa. Éstes marcaban o teu coeficiente intelectual. Ata ese momento críase que a intelixencia estaba definida, en maior parte, polos factores herdados xenéticamente.
 
     No ano 1983, Howard Gardner cambiou este concepto e creou a teoría das intelixencias múltiples; define a intelixencia como a "capacidade de resolver problemas ou elaborar produtos que sexan valiosos nunha ou máis culturas" e propón a existencia de sete tipos desta:
 
  • Lingüística.
  • Lóxico-matemática.
  • Espacial.
  • Musical
  • Naturalista.
  • Corporal-cinestésica.
  • Emocional (intrapersoal e interpersoal)
 
Podemos definir este último tipo de intelixencia como "a capacidade para recoñecer os propios sentimentos e os alleos, así como a habilidade para saber manexalos"
 
     Afortunadamente, hoxe en día, unha persoa non é intelixente só por posuír coñecementos de lingua, matemáticas ou ciencias, senón que tamén o pode ser sendo bó na música, nalgún deporte, nas relacións interpersoais, intrapersoais...
 
 
Todos somos intelixentes, só temos que descubrir en qué.
 
 
 Tania Calvo.
Tania Labandeira.

domingo, 6 de novembro de 2016

Poema de Alzheimer

No me pidas que me recuerde,
no trates de hacerme comprender,
déjame saber que estás conmigo,
abraza mi cuello y toma mi mano,
estoy triste, enfermo y perdido,
todo lo que se,
es que te necesito,
no pierdas paciencia conmigo,
no jures, no grites, no llores,
no puedo hacer nada con lo que me ocurre
aun si trato de ser diferente,
no lo logro,
recuerda que te necesito,
que lo mejor de mi ya partió,
no me abandones, quédate a mi lado,
ámame, hasta el fin de mi vida.

Patricia Fernández Carollo

Hola a todos/as, acabamos de vir da ponte de defuntos,e xa empeza a facer frío despois dun veroño.Xa e a época das castañas e con iso celebrámolo magosto. Quen non comprou nunca un cucurucho delas nos días de frío?

Hoxe imos falar da tarefa que nos mandaron para a clase a cal consistía en traer un obxecto que tivera un significado importante para nós,daba igual o que fora, o importante era a historia que habia detrás. Moitos/as trouxeron algo que lle regalara un parente xa falecido.E porque lle temos tanto cariño? Porque cada vez que os vemos recordannos as persoas que por motivos da vida xa non están pero gracias a iso unha parte deles permanece con nós,outros/as trouxeron obxectos que significaban unha data importante para eles/as xa que foran a algún sitio ou lles sucedera algo especial,dende fotos ata chaveiros.Moitas das historias conmovéronnos xa que era imposible non facelo. Con iso aprendimos a expresar os nosos sentimentos e emocións xa que iso é importante no noso traballo. Para rematar a semana, tivemos o noso primeiro exame, que con moitos nervios o pasamos.
Un saúdo e que teñades unha boa semana.

Feito por:Noemi e Tamara