As nosas primeiras andainas.

Nestas semanas, nós e as nosas compañeiras estamos a coñecer o importante que é a comunicación para a nosa vida persoal, pero tamén para desempeñar o noso traballo. Moitas veces parécenos que detrás dunhas simples palabras podemos esconder o que realmente sentimos ou pensamos, algo erróneo porque a nosa linguaxe non verbal pódenos delatar dun xeito abismal. As veces nin nos mesmas nos damos conta de que o que estamos dicindo e o que demostramos coas nosas posturas, miradas e demais é o punto contrario. Con isto, ambas queremos expresar que non debemos tentar ocultar os nosos sentimentos, porque o máis fermoso que se pode facer é mostrarse realmente como un é, tanto nos seus enfados coma nas súas alegrías e días malos. Nunca se sabe, algunha vez podemos encontrar o consolo en xente que non o imaxinábamos.

Para rematar, queremos contarvos o que esperamos da festa que organizamos para o Samaín, algo que foi de imprevisto pero que esperamos que sexa unha xornada de alegría e de desfrute, na cal todas as compañeiras (debido a feminización que ten este posto de traballo) poidamos relaxarnos e rematar a semana de xeito agradable.

Isto é todo, esperamos que teñades unha boa ponte!

Feito por: Irene Fandiño e Patricia Fernández.

Cuéntame el autismo

Mi gente cree que yo
ando por la vida ausente,
pero en realidad no saben,
que la vivo cada vez mas creciente.

Si pudiera hablar lo haría,
con pinceles y melodías,
si pudiera mamar lo haría,
con labiecitos de paz tardía.

Pero me ha tocado así,
la dicha de la poesía,
donde mis labios no duermen,
ni de noche ni de día.

Autista me dicen unos,
autista me dicen otros,
pero en mi corazoncito
sé que tengo otros tonos,
de los más violetas habidos
y de los mas sienas vertidos. 


                                       Rodrigo Biscay
(Paula Castro Gens)

Abrindo os nosos corazóns

Uns días atrás tivemos que facer unha actividade relacionada con aquelas persoas que nos coidaron cando eramos pequenos, e tiñamos que levar a clase unha foto e explicar quen nos coidara e como o facía. 
Chamounos moito a atención, cando dúas compañeiras nos contaron dúas historias distintas sobre os seus avós; unha delas contábanos que a súa bisavoa falecera recientemente, polo que nos recordaba o moito que a quería e o ben que a tratara cando era pequena. Tamén nos dicía que valorásemos os avos que seguían con nos, que os coidaramos moito e que lle désemos moito cariño.
Sen embargo, outra compañeira, falábanos de que a relación ca súa avoa era casi nula despois de ter un problema familiar, apenas a visitaba, intentaba no ter moita relacióin con ela e tampouco tiña moi boas palabras para describirla. 

Quedamos dándolle voltas a ese tema, porque nos daba moita lástima a situación de ambas. Unha xa non tiña á súa bisavoa e botábaa moito de menos e a outra, tiña unha relación casi inexistente con ela, cando podería aproveitar a súa compañía. 


Por outra parte, aprendimos a importancia dos xestos, e dicir, unha simple mirada, transmite tanto como ou mais que si falaramos. Tamén a importancia da distancia que tomamos á hora de falar con alguén, non podemos manter a misma distancia con alguén coa que salimos a tomar unhas cervexas que aquelas coas que debemos ter un trato máis cordial. 

Feito por Cintia Otero e Laura Lareo.

¡¡Qué importante é a forma na que nos expresamos!!

Pues a mi me dio la polio

o parálisis infantil...

y tras muchas operaciones,

con muletas o bastones, 

yo siempre cojo me vi...

Pues cojo de la derecha,

tengo torcida la izquierda,

llevo un bastón en la mano

y aparato en una pierna...

Siempre me dieron un nombre, 

y esto me produce enojo, 

pues, por mucho que esto me asombre

aunque me cambien el nombre

sigo siendo el mismo cojo...

Primero fui un "inválido"

cuando me puse a estudiar...

y, claro está, no estudiaba

porque si inválido estaba

nunca podría aprobar

Luego cobré del Estado

una paga mensual

de 1500 pesetas

que daban por "subnormalidad"

y ¡ cuánta razón tenían!

porque "los listos" cobraban

una paga más crecida

Luego fui "disminuído".

Cuando aumentó mi estatura

¡más disminuyó la paga

pues, me quedé sin ninguna!

Y, ahora que ya hace años

los estudios terminé, 

hoy me llaman "minusválido"

¿Menos válido?¿Porqué?

Y yo digo -¡Qué carajo!

¡Sí piensan que valgo menos

no me van a dar trabajo!

Luego, usaban otra palabra

que hasta ahora no he nombrado

ya que a mi no me animaba

¡Era discapacitado!

Lo último "P.D.F."

porque puestos a innovar

ahora ya somos "personas"

con diversidad funcional...

Ahora ya somos personas

ahora ya somos diversos

¡Y dicen que funcionamos!

!Ahora me siento contento!

Tania Calvo Varela