martes, 28 de febreiro de 2017

No recuerda quien es

No recuerda quien es


Ha perdido la memoria
poco a poco con los años
antes pasaba los días
a sus hijos ayudando.

Ha perdido la memoria
ya no recuerda quien es
ni hacer ricas comidas
como sabía hacer.

A veces se le ve seria
cuando antes sonreía,
que injusta ha sido la vida
y que tremenda ironía.

Se ha aferrado a él,
su compañero de batallas
el que siempre está a su lado
el que nunca le falla.

A veces se queda pensando
y yo me pregunto ¿en que?
nadie sabe lo que piensa
ni ella sabe responder.

Fuerza a las familias
que viven esta agonía
y a los hijos que a sus madres
ven así cada día.

Acércate y dale un beso
dile "te quiero mamá"
aunque ya no te recuerde
el amor le hará soñar.


De: Zolly Estrella Rodriguez.



Inés Quintáns García

martes, 21 de febreiro de 2017

El acceso

El acceso  por   @srtabebi

Año tres:
Se me niega el acceso
a los coches de bomberos,
al barro,
a los Action Man,
a veces también se me niegan a ciertas cosas
si son azules o negras.

Año ocho:
Se me niega el acceso
al fútbol,
al pelo corto,
a las palabrotas,
a sentarme con las piernas demasiado abiertas.

Año catorce:
Se me niega el acceso
a la mecánica,
al motociclismo,
a los deportes rudos
a ciertas aficiones y hobbies,
a ciertos futuros trabajos.

Año quince:
Aquí algo pasa.

Un tiempo después:
Action Woman aparece en escena.

¿Qué esperabais?
Alguien tenía
Que fabricar una

Noelia Miguéns 


N

xoves, 16 de febreiro de 2017

Entrevistas que abren novas portas sobre o TEA.

Hoxe, ambas fumos facer unha entrevista xunto as nosas compañeiras Tamara e Noelia ao centro educativo de Aspanaes aquí en Santiago. O motivo de elexir este lugar para facer a entrevista, foi porque días antes fóramos de visita co módulo de Apoio a Comunicación e ás catro nos gustara moito o centro, ademáis unha de nós fará as prácticas alí, polo que o seu interés aínda era maior. 
Como esperábamos a entrevista foi moi enriquecedora e interesante, xa que nos atendeu Alberto, o propio director do Centro. A verdade e que nos explicou todo o que queríamos saber de xeito claro e explícito, algo que fixo que a entrevista fora de proveito e se fixera amena. Ademáis aprendemos moitas cousas sobre as persoas que sofren o Trastorno de Espectro Autista (TEA), o cal fai que miremos este tipo de diversidade de xeito diferente a como o facíamos anteriormente a entrevista e a visita do centro.
En resumo, o centro educativo de Aspanaes é un lugar que se houbera oportunidade, todo o mundo debería visitar, xa que abre un mundo novo ante os ollos das persoas que ven este tipo de diversidade dende a lonxanía. 

Por certo, se algún/algunha quere máis información sobre o centros de Aspanaes ou o TEA non dubidedes en pedírnola, xa que nos deron bastante información a través de folletos.

Un saúdo, e a rematar ben a longa semana!


C.E.E  Duques de Lugo.
Aspanaes.



                                                                                                                    Irene Fandiño e Patricia Fernández.

luns, 6 de febreiro de 2017

La estupidez.


La estupidez de Almudena Grandes.

El matrimonio siempre ha sido mal negocio para las mujeres. Vendidas por sus padres, compradas por sus maridos,su valor todavía equivale, en muchas partes del mundo, al importe de su dote, como si una esposa no valiera nada en sí misma, como si el hombre que la ha escogido tuviera derecho a cobrar  por cargar con ella. Más allá de las joyas, los cinturones de oro, las sedas recamadas de los trajes de boda, la recién casada ha sido, tradicionalmente, el mejor negocio para su flamante esposo, una esclava doméstica que trabaja sin descanso, en todos los frentes de la casa, a cambio de su sustento. Esa es también nuestra tradición, y todo lo que hemos conseguido a partir de ahí lo hemos hecho solas, sin ayuda de nadie. Dejar de ser una propiedad de otro para convertirnos en dueñas de nuestro propio destino no ha siso una tarea fácil. Para comprobarlo, basta con repasar la infinidad de chistes,insultos,frases hechas y normas sociales que perpetúan, en el lenguaje y los usos de la vida cotidiana, situaciones que hemos dejado atrás. Un ejemplo frecuente,significativo, es la tendencia a culpar a las mujeres de los defectos de sus maridos. Que cuando un amigo dice,oye, que raro está Fulanito, ¿no?, el otro conteste, ya, pero no creas, es que su mujer gasta demasiado, o es que su mujer lo tiene encerrado, o...
Por eso, y porque es igual de injusto, de estúpido, convertir la elegancia de una mujer en una virtud de su marido, me ha irritado tan profundamente la atención que se ha prestado al traje de Melania. Que baste con un color y un par de guantes para comparar a Trump con Kennedy, es más de lo que estoy dispuesta a soportar.
Ahora la estupidez sucede al crimen, escribió Luis Cernuda. Pues eso.


                                                                                                               
                                        María Vilela González.

A discapacidade con humor

O pasado venres fumos ó "I I Encontro sobre a diversidade, dependencia e igualdade de condicións" que se celebraba en Pontevedra. Despois de estar toda a mañán atendendo aos diferentes profesionais, chegou Yésica Val para darlle un toque de humor á xornada.
Yésica é unha rapaza de trinta e poucos anos que ten unha enfermidade dexenarativa na vista. Ela desde os vinte e catro anos foi perdendo visión ata agora, que só recoñece bultos. Eso non lle impideu de estar facendo agora a súa segunda carreira de psicoloxía polo INEF.

 A pesar das dificultades que poida ter arraigadas de esa enfermidade, ela tómase a vida con vitalidade, ganas e humor. Trátase de un humor desde unha "visión diferente" donde engloba a vida de parella, a relación humans e o día a día. Con ela a sala non parou de estar chea de risas.

A nos gustounos porque trata a discapacidade desde un punto de vista que non estamos acostumados a ver. Ademais, trátase de un humor verde e defende o papel da muller, cousa que aínda nos gustou máis.



Deixamosvos cunha entrevista que lle fixeron na TVG

https://www.youtube.com/watch?v=1wtMKACzGww


Feito por: Laura Lareo y Cintia Otero


Poema alzheimer.

Poema sobre el Alzheimer

Cuando derrame la comida
sobre mi camisa y olvide como
atarme los zapatos, recuerda
LAS HORAS QUE PASÉ
ENSEÑÁNDOTE A HACER
LAS MISMAS COSAS.
Si cuando conversas
conmigo,repito y repito
las mismas palabras
que sabes cómo terminan
no me interrumpas
y escúchame.
CUANDO ERAS PEQUEÑO
PARA QUE TE DURMIERAS
TUVE QUE CONTARTE
MILES DE VECES EL 
MISMO CUENTO
... HASTA QUE CERRABAS 
LOS OJOS.
Cuando me fallen las piernas
por estar cansadas para andar
dame tu mano tierna 
para apoyarme.
YO LO HICE CONTIGO CUANDO
COMENZASTE A CAMINAR
CON TUS AÚN DÉBILES PIERNAS.
No te sientas triste o impotente
por verme como me veas.
DAME TU CORAZÓN Y COMPRÉNDEME.




Ana Munín Doce